UN KANNIL NEER VAZHINDHAL - 13 FINAL

“உன்னை பார்த்தா சீக்கிரமா கல்யாணம் பண்ணிக்க ஒண்ணும் அவசரப்படர மாதிரியே தெரியல, ஆனா எனக்கு தாங்காதுபா, பொன் விக்ரகமா உன்னை இவளோ அழகா பக்கத்தில வெச்சுகிட்டு சும்மா இருக்கணும்னா ரொம்ம்ப கஷ்டம்” என்றான் வலது கையால் இடது நெஞ்சை நீவியபடி.

“சி போ” என்றாள் வெட்கத்துடன்.

“எப்படியும் ஒரு மாசமானும் ஆகும்னு அம்மா சொன்னாங்க, அப்பப்போ என்னை கொஞ்சம் கவனிக்கலாம்தானே வினி” என்றான் ஏக்கத்துடன்.

“என்ன கவனிக்கணும்?” என்றாள் தெரியாதவள் போல.

“என்னவா?” என அவளை அருகே இழுத்து அணைத்து முகத்துடன் முகம் வைத்து இழைந்தபடி அவளை அழுந்த முத்தமிட்டான்.

“என்ன இது, அம்மா வரப்போறாங்க” என திணறினாள்.... வெட்கி சிவந்தது அவள் முகம்.... மணமான அந்த சில வருடங்களில் கூட இப்படிப்பட்ட ஆனந்தமான அன்பான கொஞ்சலை அவள் அனுபவித்ததில்லை ஆதலால், திணறித்தான் போனாள்.... இயற்கையிலேயே கூச்ச சுபாவம் உடையவள் சிவந்து போன முகத்தை அவன் மார்பிலேயே பொதிந்து கொண்டாள் மறைத்துகொண்டாள்..... அவளை மேலும் இறுக்கிகொண்டான் கீர்த்தி.....‘கடவுளே இவளை இப்படியே காலமெல்லாம் நான் மகிழ்ச்சியுடன் வைத்திருக்க வேண்டும், அதை நீதான் செய்து தர வேண்டும்’ என வேண்டினான்.

அவளை அணைத்தபடியே இருக்கையிலேயே அவன் மனதில் சில யோசனைகளும் வந்து போயின..... அதற்குண்டான ஏற்பாடுகளையும் செய்து முடிக்க வேண்டும் என நினைத்து கொண்டான்.

அதன்படி அவளிடம் கை ஒப்பம் வாங்கி வாசுவிற்கு விவாகரத்து பத்திரம் அனுப்பி வைக்கபட்டது.... வாரம் வரையிலும் பதில் இல்லாமல் போக அவளிடமே நம்பர் வாங்கி கீர்த்தி அவனை அழைத்து பேசினான்.

“த பாருங்க வாசு, நான் அன்னிக்கே சொன்னேன், நான் சுமுகமா இதை முடிக்க ஆசைப்படறேன், நீங்க மறுத்தா நான் கோர்ட் கேசுன்னு போவேன், மனுவுக்கு எதுவுமே ஆகாது..... நீங்க என்ன சொல்லி அவளை அவமானபடுத்தினாலும் எங்க முடிவுல எந்த மாற்றமும் நேராது.... ஆனா, உங்கள பத்தி சந்தி சிரிக்கும், பேசாம கை எழுத்து போட்டு அனுப்புங்க” என்றான் கறாராக.

போனை வைத்தபின் வாசு யோசித்தவாரே கிடந்தான்... தான் அவளுக்கு செய்த கொடுமைகளை அவன் தன்னுடைய தவறாக இன்னும் உணரவில்லை என்றாலும், அவளை தான் முழுவதுமாக இழந்துவிட்டோம் என்பதை உணர்ந்தான், உண்மையான வருத்தம் ஏற்பட்டது..... தன்னைப் பற்றிய நல்லது கெட்டது யோசிக்க துணிவில்லை, மனம் மாறவில்லை, ஆராயவில்லை, தன்னை மாற்றிக்கொள்ள விழையவில்லை... ஆனாலும் மனு மிகவும் நல்லவள், அவள் இல்லாதபோதுதான் அவளின் அருமை தனக்கு தெரிகிறது என எண்ணிக்கொண்டான். ‘இட்ஸ் டூ லேட் நவ்’ என மனம் கூறியது. ஹ்ம்ம் என பெருமூச்சுவிட்டான்.

இனி தன்னால் செய்யக் கூடியது ஒன்றும் இல்லை என தெரிந்து கீர்த்தி கேட்டுக்கொண்டபடியே செய்தான்.... சுமுகமாக இருவர் ஒப்புதலுடன் விவாகரத்து தீர்ப்பானது..... அதன் பின்னேதான் மனு நிம்மதியுடன் உறங்கினாள்...... முழுமையான அன்புடன் ஆசையுடனும் கீர்த்தியை கண்டாள், இலகுவாக பேசி பழகினாள்....

ஆனால் வாசுவோ, எதையோ பறிகொடுத்த நிலையில், துவண்டான்.. நடந்தது விதியா அல்லாது தன் கைவினையா என குழம்பினான்.

முகூர்த்த நாள் குறிக்கப்பட்டு காஞ்சனா ராஜன் குடும்பத்தினர் என வந்திருக்க வீடு கல்யாண களை கட்டியது..... வேறே இடம் இல்லை என்பதால் மனு கற்பகத்துடன் கீழே உள்ள அறையிலேயே தங்க வைக்கபட்டாள்..... கீர்த்தி மேலே ராஜனுடன் தங்கினான்..... மற்றொரு அறையில் காஞ்சனா அவள் கணவன் மகன் என இருந்தனர்..... நாள் நெருங்க நெருங்க மனுவிற்கு கொஞ்சம் உதரலாகவும் வெட்கமாகவும் என உணர்ச்சி போராட்டத்தில் இருந்தாள்.... தான் செய்வது சரிதானா என இன்னமும் அவள் மனம் பதைத்தது.

முதல் திருமணம் அவள் இஷ்டமின்றியே நடந்தேறியது, ஒன்றுமே அறியாமலே அவள் புகுந்த வீடு சென்றாள்..... ரண வேதனை அனுபவித்தாள்..... அந்த வடுக்கள் இன்னமும் அவள் மனதில் ஆழ பதிந்துதான் இருந்தன..... உடல் வடுக்கள் கூட இன்னும் சில இருக்கத்தான் செய்தன..... அதையும் மீறி அவற்றை மறந்து தன்னால் முழுமையாக மனம் ஒன்றி கீர்த்தியுடன் குடித்தனம் செய்ய முடியுமா என பயந்தாள்..... ஒரு நாள் இரவு அதை அவனிடமே சொல்லவும் செய்தாள்.

“பைத்தியம், தாம்பத்தியம்னா அது மட்டும்தானா கண்ணம்மா, நீ எனக்கு கிடைச்சா அதுவே எனக்கு போதும், நான் நீயா தெளியற வரைக்கும் காத்திருப்பேன்” என்றான் அவளை ஆதுரத்துடன் அணைத்து.

“ஆனா ரொம்ப லேட் பண்ணீட மாட்டியே டா செல்லம்?” என்றான் குறும்பு கண்களுடன்,

“சி போங்க நீங்க” என அவனை தள்ளிவிட்டாள்.

அவளுக்கென யாருமில்லை என்பதால் கற்பகமும் காஞ்சனாவுமே அவளை அழைத்து சென்று பட்டு புடவைகள் நகைகள் என எடுத்தனர்.

“இல்லே ஆண்ட்டி போதும், என்கிட்டே கொஞ்சம் இருக்கு.... ஆசிரமத்துக்கு பக்கத்திலே பாங்க லாக்கர்ல வெச்சிருக்கேன்” என கூறி கீர்த்தியுடன் ஒரு நாள் சென்றாள்.

பத்திரிகை கொடுத்து பெரியவரை வணங்கி அழைத்தனர்.

“ரொம்ப சந்தோஷம் மா, நீ, உன் அறிவு, பண்பு எல்லாம் கண்டு, நீ ஏதோ நல்ல வீட்டு பொண்ணு, ஏதோ சந்தர்ப்பம் சரியில்லாம இப்படிப்பட்ட வேலைக்கு வர வேண்டிய சூழ்நிலைக்கு நீ தள்ளபட்டிருக்கேன்னு எனக்கு புரிஞ்சுதான் இருந்தது..... பழசை கிளறி உன்னை கஷ்டபடுத்த வேண்டாம்னு நானும் பேசாம இருந்தேன்...”

“கற்பகதம்மாவை பற்றி நான் கேள்விப்பட்ட வரையிலும் மிகவும் நல்லவங்க பாசமானவங்கனு தெரிஞ்சதினாலதான் நான் உன்னை அவங்ககிட்ட அனுப்பிச்சேன், அங்கே நீ நல்லா இருப்பேன்னு நினைச்சேன், என் நினைப்பு வீண் போகலை, உனக்கு அவங்க மகன் மூலமாகவே ஒரு நல்ல வாழ்க்கை அமைஞ்சிட்டது.... ரொம்பவே சந்தோஷமா இருக்கு, இனியானும் நீ நல்லா வாழணும்... எங்களை எல்லாம் மறந்துடாதே மா” என்றார் மகிழ்ச்சியுடன்.

“கண்டிப்பா மறக்க மாட்டேன் ஐயா, நான் துன்பப்பட்ட நேரத்தில மருந்தா இருந்து என்னை காப்பாற்றி ஆதரவு குடுத்திருக்கீங்க.... உங்களையும் இந்த ஆசிரமத்தையும் நான் எப்படி மறப்பேன்” என்றாள் மனு.

“ஐயா நான் என்னோட கொண்டு வந்த சில வீட்டு சாமான்கள் என் அறையில இருக்கு..” என்றாள் தயக்கத்துடன்.

“அது அங்கேதான் மா இருக்கு, உன் அறையில நான் யாரையுமே போக விடலை. மாதத்தில ஒரு நாள் திறந்து சுத்தம் செய்துட்டு மூடிதான் வெச்சிருக்கேன்” என்றார்.

“ஐயோ தெரியும் ஐயா, நான் அத சொல்ல வரல, என்ன வேலை கிடைக்குமோ என்னமோ, நானே பொங்கி சாப்பிட வேண்டி வரலாமொன்னு என்னோட இதை எல்லாம் நான் கொண்டு வந்தேன், ஆனா உங்க தயவில இவரோட அன்பில அப்படி ஒரு நிலை எனக்கு ஏற்படலை..... இதை எல்லாம் ஆசிரமத்து கிச்சன்லே உபயோகப்படுத்திக்கலாமேன்னு சொல்ல வந்தேன், நீங்க தவற நினைக்கலைனா...” என்றாள்.

“ஒ அதுவா, நீ எப்படி சொல்றியோ அப்படியே செய்துடலாம் மா” என்றார்.

“ரொம்ப நன்றி ஐயா” என வணங்கி விடைபெற்றாள்.

அங்கிருந்து பாங்க் லாக்கருக்கு சென்று அங்கிருந்த அனைத்தையும் எடுத்து வந்தாள் கற்பகத்திடம் நீட்டினாள்.

“என்னிடம் ஏன்மா குடுக்கறே, இதெல்லாம் உன்னோடது, நீ உன்கிட்டே வெச்சுக்கோ, கல்யாணத்தன்னிக்கி போட்டுக்கலாம்” என அன்பாக அவள் தலை தடவினார்.

அனைத்து ஏற்பாடுகளும் கீர்த்தியும் ராஜனும் காஞ்சனாவின் கணவன் சசிதருமே பார்த்து செய்தனர்.... சிம்பிளாக மருதமலை கோவிலில் திருமணம், பின் மாலை ஒரு வரவேற்ப்பு என ஏற்பாடாகியது.

நாளை திருமணம் எனும்போது இன்று மனுவை அமர்த்தி கிண்டல் செய்தபடி கஞ்சனாவும் இன்னும் கீர்த்தியின் சில சொந்தக்கார பெண்களுமாக அவளுக்கு மருதாணி வைத்தனர்.... மனுவிற்கு கண்ணீர் மல்கியது.

“என்ன இது அண்ணீ?” என காஞ்சனா பதறி போனாள்.

“ஐயோ ஒண்ணுமில்லை காஞ்சனா, என் தங்கைகள் இருந்தா கூட இவ்வளோ சிறப்பா செஞ்சிருப்பாங்களான்னு சந்தேகம், மனம் நிறைஞ்சு போச்சு, அதான்” என்றாள்.

“ஐய்ய, இதுக்கா அழுவாங்க, சரியா போச்சு போங்க..... தங்கைங்க நினைப்பு வந்தா கூப்பிட வேண்டியதுதானே, வான்னா வந்துட்டு போறாங்க” என்றாள் இலகுவாக.

“ஹ்ம்ம், நாந்தான் அதுக்கு குடுத்து வைக்கலையே காஞ்சனா, எல்லாரும் இருந்தும் நான் அனாதை மாதிரிதானே” என்றாள் பெருமூச்சுடன்.

“அப்படி எல்லாம் சொல்லீட முடியாதில்ல அண்ணீ, நீங்க வேணா உரக்க ஒரு முறை மனச விட்டு அம்மான்னு கூப்பிடுங்க, அவங்க வராங்களா இல்லையான்னு பார்ப்போம்” என்றாள் மருதாணி இட்டபடி தலையை கவிழ்ந்தபடியே

“காஞ்சனா, இதென்ன விளையாட்டு?” என்றாள் கொஞ்சம் முகம் சுருண்டு.

“கூப்பிட்டுதான் பார்ப்போமே அண்ணீ” என்றாள் மேலும்.

“ம்ம் நேரமாவுது இல்ல, கூப்பிடுங்க அண்ணீ” என்றாள்.

இதென்ன கூத்து என்றெண்ணியபடி மெல்ல அம்மா என்றாள்.

“போதாது, எனக்கே கேக்கலையே அண்ணீ” என்றாள்.

“என்ன காஞ்சன் இது விளயாட்டு?” என்றாள்.

“கூப்பிடுங்க அண்ணீ” என்று அதட்டினாள்.

“அம்மா” என்றாள் மனதின் ஆசை ஏக்கம் எல்லாம் ஒன்று சேர.

“மனு கண்ணு” என ஓடி வந்தார் அவள் தாய்.

மனுவுக்கு அவளை அங்கே கண்டு மூச்சே நின்றுவிட்டது.

“அம்ம்ம்மாமா” என்றாள் மெதுவாக, வார்த்தை வாயிலேயே நின்றுவிட்டது.... குரலே வெளிவராமல் சிக்கிகொண்டது....

“வந்துட்டேன்டீ கண்ணு, என்ன பாடெல்லாம் பட்டியோ, பாவம் டீ நீ, தனியா இத்தனை தாங்கி இருக்கே, நான் என்னிக்குமே உங்க யாருக்குமே நல்ல அம்மாவா நடந்துக்கவே இல்லை, நான் என் வட்டம்னு சுருங்க இருந்துட்டேன்....நீ காணாம போய்டே னு அந்த பய சொன்னதும் புத்திகெட்டுபோய் நம்பிட்டோம்.

இந்த ரெண்டு பெண்களும் கூட கல்யாணம் ஆகி போய் வீடு வெறிச்சுனு ஆனபோதுதான், உங்க அருமை எல்லாம் எனக்கு புரிஞ்சுது..... என்னையும் அறியாம உங்க மேல எல்லாம் எவ்வளவு பாசம் வெச்சிருந்தேன்னு உறைச்சுது... அதை வெளிகாமிச்சுக்க தான் தெரியல....இப்போ புத்தி வந்துடுச்சு... இந்த அம்மாவை மன்னிச்சுடுடா கண்ணு” என அழுதார்.

“ஐயோ ஆண்ட்டி, இப்போதான் அண்ணீ அழுவராங்கன்னு உங்கள வரவழைச்சேன், இப்போ உங்கள சமாதானபடுத்த யார வரச் சொல்றது” என்றாள் சிரிப்புடன்.

“ஏன் என் சின்ன பெண்களைதான்” என்றாள் பெருமிதமாக.

என்னமோ விளையாட்டு நடக்கிறது என ஊகித்தாள் மனு.

“அம்மா?” என்றாள் ஆச்சர்யத்துடன்.

“அப்போ நீங்களே கூப்பிடுங்க ஆண்ட்டி” என்றாள்.

“அம்மா மது, மதுவந்தி, மந்தா” என அழைத்தாள் அவள் தாய்.

“என்னமா நீ இங்கே வந்து உக்காந்துட்டியா, அங்கே கல்யாண வேலை எவ்வளோ இருக்கு, அக்காவ நாங்க பாத்துக்கறோம், நீ போ, அப்பா கூப்பிடறாரு” என்றபடி சர்வசாதாரணமாக வந்தாள் சற்றே மேடிட்ட வயிற்றுடன் மது எனும் மதுவந்தி.

“மது” என்றாள் ஆசையுடன் மனு.

“அக்கா” என்றபடி ஓடி வந்து அவளருகே அமர்ந்து அவளை கட்டிக்கொண்டாள். மறுபுறம் மந்தா அக்காவென வந்து கட்டிகொண்டாள்.

“மது, மாசமா இருக்கியா டா.... இதெல்லாம் என்னடா, நீங்க எல்லாம் எப்படி இது, எனக்கு ஒண்ணுமே விளங்கலை?” என கண்ணீரோடு கட்டிகொண்டாள்.

“காஞ்சு, நீயானும் சொல்லேன், என்னமோ நடக்குது.... எனக்கு மட்டும் ஒண்ணுமே சொல்லலை” என்று குறைபட்டுகொண்டாள்.

“அது ஒண்ணுமில்லை அண்ணி..... இது எங்கண்ணன் உங்களுக்கு கொடுக்கும் கல்யாணபரிசு, அவ்வளவேதான்” என்றாள் காஞ்சனா சிரித்தபடி.

“என்ன உங்கண்ணாவா, எப்படி என்ன நடந்துது?” என்றாள் குழம்பி மலர்ந்து சிவந்து என ஆயிரம் உணற்ச்சிகள் அவள் முகத்தில்.... அவளது பரவசத்தை தூரே நின்று கண்டிருந்தான் கீர்த்தி.

“அண்ணி அங்க பாருங்க” என காஞ்சனா கண் ஜாடை செய்தாள்..... அவள் கண்டபோது அவனும் அவளையேதான் கண்டபடி இருந்தான்.... அவர்கள் கண்கள் கலந்ததும் கண் சிமிட்டினான்....

“நீங்களா இதெல்லாம் செய்தது?” என கண்ணால் வினவினாள்.... ஆம் என தலை அசைத்தான் கண் அமர்த்தினான்.... அவள் கண்களாலேயே அவனுக்கு நன்றி சொன்னாள்..... பெருமிதமாக அவனை கண்ணார கண்டாள்..... கண்ணாலேயே அணைத்துக்கொண்டாள்.... அதைக் கண்டு அவன் முகம் மலர்ந்து அவளை கண்டு கண் அடித்தான்.

“சி போ” என உதடு மட்டும் அசைய வெட்கத்துடன் தலை கவிழ்ந்தாள்.... அடுத்த கணம் அவள் முகம் உயர்த்த அவன் அங்கே இல்லை....‘என் கீர்த்தியா எனக்காகவா..... நான் சொன்ன ஒரே வார்த்தைக்காகவா, நான் சங்கடப்பட்டேன், அழுதேன் என்றா?’ என மனம் நிறைந்து வழிந்தது தளும்பியது..... அவனின் அன்பில் திக்கு முக்காடி போனாள் மனு.

பின்னோடு அவளது தந்தையும் வந்து அவள் தலை கோதி, “எப்படிமா இருக்கே, நீ உன் நல்ல மனசுக்கு நல்லாதான் மா இருப்பே, இந்த கையாலாகாத அப்பாவை மன்னிச்சுடு செல்லம்” என்றார்.

“ஐயோ அப்பா, நீங்க இப்படி எல்லாம் பேசாதீங்கப்பா” என்றாள் அவர் பாதம் பணிந்து.

“இந்த முறையானும் மனம் போல மாங்கல்யம் அமையுது உனக்கு.... இதிலயானும் நீ நல்லா இருக்கணும், நல்லபடி வாழணும் கண்ணு” என்று மனதார வாழ்த்தினர்.

மளமளவென கல்யாண வேலைகள் நடந்தேறின..... மதுவந்தியும் மந்தாகினியும் அவள் கூடவே நின்று அவளை அடுத்த நாள் தயார் செய்தனர்....

மதுவந்திக்கு திருமணம் ஆகி இரண்டு வருடங்கள் ஆகியிருந்தது...  வயிற்றில் நாலு மாதம் முதல் கர்ப்பம் தாங்கி நின்றாள்..... அதுவே அவள் அழகை கூட்டி காட்டியது.

மந்தாகினிக்கு இப்போதுதான் கல்யணம் ஆகி ஆறு மாதங்கள் ஆகி இருந்தன என்பதால் அவளையே சுற்றி சுற்றி வந்தான் அவள் கணவன்.

“ஐயோ, என்ன இது, அம்மாவ காணாத பச்சை குழந்தை மாதிரி.... போங்க, ஆண்களோட போய் உக்காருங்க, ஏதானும் கல்யாண வேலை இருந்தா பாருங்க” என அதட்டினாள் மந்தாகினி, எல்லோரும் சிரித்தனர். அவள் அழகாக வெட்கபட்டுக்கொண்டாள்..... மனுவிற்கு இவை எல்லாம் கண்டு மனம் நிறைந்தது..... இருவரையும் ஆசையுடன் அணைத்துகொண்டாள்.

நல்லபடி கல்யாணமும் நடந்து முடிந்து அவள் மனஸ்வினி கீர்த்திவாசன் ஆனாள்..... கிரகப்ரவேசமும் நடந்து அவள் அதே வீட்டினுள் இம்முறை மருமகளாக நுழைந்தாள்.... கற்பகத்தை வணங்கி கடவுளுக்கு தீபம் ஏற்றி வணங்கினாள்.

அன்றிரவு முதல் இரவு, மாடியில் கீர்த்தியின் அறையில்..... மனுவின்தாயும் தங்கைகளுமாக அவளை மிதமாக அலங்கரிக்க கஞ்சனாவுமாக உள்ளே கொண்டு சேர்த்தனர்...

“அண்ணி எங்கண்ணாவ இனியானும் சந்தோஷமா வாழ வையுங்க” என்றாள் காஞ்சனா கண்ணீர் மல்க.

“என்ன இது காஞ்சு, கண்ணை துடை, அவர்தான் என்னை நித்தமும் வாழ வெச்சுகிட்டிருக்கற தெய்வம் மா, அவரை நான் விட்டுடுவேனா, பூஜித்து கண்ணுக்குள்ள வெச்சுக்குவேன்” என்றாள் புன்னகையுடன் மனம் நிறைந்து.

வெளியே தைரியமாக பேசினாலும் கூட, உள்ளே கீர்த்தியை காண அவளுக்கு நடுங்கியது.... படுக்கை அறை, அங்கே ஒரு ஆண், அவள் உள்ளே செல்லும்போதே அவளுக்கு பழைய எண்ணங்கள் வாட்டி எடுத்தன, உடலும் உள்ளமும் நடந்து போனவற்றை எண்ணி பதறியது..... வியர்வை துளிர்த்தது.... வாயிலிலேயே கீர்த்தி வந்து அவளை அணைத்து உள்ளே அழைத்துச் சென்றான்.

“உக்காரு” என்றான் தோளோடு பிடித்து அமர்த்தி. கட்டிலின் மேல் பட்டும் படாமலும் அமர்ந்தாள்.... அவள் முகத்தில் தெரிந்த பயம் கலவரம் அவனால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.... அவளை பார்த்து ஆதரவாக சிரித்தான்...

“நான் அன்னிக்கே சொன்னேனே வினி, உன் முழு சம்மதத்துடன்தான் எதுவுமே நடக்கும்”. என்றான் அவள் கை பிடித்து தன் கைகளுக்குள் வைத்துக்கொண்டு.... அவனின் அந்த ஸ்பரிசம், முரட்டுத்தனம் இன்றி, மென்மையாக மனதை வருடும்படி இருந்தது..... அந்த க்ஷணத்தில் அவள் மனதின் பயங்கள் விலகின..... கீர்த்தி தனக்காக என்னவெல்லாம் செய்தான் கடந்த சில நாட்களில் என்பது நினைவுக்கு வந்தது..... முகம் தெளிந்து அவனை ஏறிட்டாள்.... கண்களில் மலர்ச்சியுடன் அவள் அவனை காண்பதை அவனும் மனம் குளிர கண்டான்.

“நான் ஒண்ணு கேக்கட்டுமா?” என்றாள்.

“தாராளமா கேளேன், என்ன தயக்கம் என்கிட்டே” என்றான்.

“இல்ல, வந்து அம்மா அப்பா தங்கைங்க எல்லம் எப்படி?” என்றாள் அவனை ஏறிட்டு.

அவன் பெரிதாக புன்னகைத்தான். “சொல்றேன்” என்றான்.

“அன்னிக்கி நீ ரொம்ப அழுதியா, அவங்கள ரொம்ப மிஸ் பண்ணினியா, அதெல்லாம் பார்த்ததும் எனக்கு மனசு ரொம்ப வலிச்சுது.... அப்போவே நான் சில தீர்மானங்கள் பண்ணினேன், அதன்படி உங்கிட்ட சொல்லாம நான் சில காரியங்கள் செய்தேன்” என்றான் வெள்ளையாக குழந்தை போல சிரித்தபடி...... வால்தனம் செய்து மாட்டிகொண்ட பிள்ளை போல அவன் முகம் கண்டு அவனை வாரி அணைத்துக்கொள்ள தோன்றியது மனுவிற்கு. “என்னதது?” என்றாள் ஆவலுடன்.

“நான் உங்கப்பாவை போய் பார்த்தேன் நேர்ல” என்றான்.

“எங்க வீட்டு முகவரி உங்களுக்கு எப்படி...?” என்றாள்.

“உன் மொபைலில் அவர்களின் வீட்டு நம்பரை திருடினேன், அதை வெச்சு முகவரி கண்டுபிடிப்பது பெரிய வேலையா என்ன?” என்றான். ‘ஆங்’ என அசந்தாள்.

“அப்பறம்?” என்றாள்.

“அப்பறம் நேர்ல போனேன்..... உங்கப்பா முதலில் பிடி குடுத்து பேசலை, உக்கார சொல்லலை” என கூற துவங்கினான்.

கீர்த்தியை தங்கள் வீட்டு வாயிலில் கண்டவருக்கு குழப்பம்

“யார் நீங்க என்ன வேணும்னு?” என்றார்

கீர்த்தி தானே உள்ளே சென்று அமர்ந்து “உங்க பெரிய பெண்ணை பற்றி பேச வந்திருக்கேன்” என்றான்.

“அவள் என்னைக்கோ செத்து போய்டாளே” என்றார்.

“போதும் நிறுத்துங்க உங்க உளறலை” என சத்தம் போட்டான்.

“நிஜம்மா சொல்றேன் செல்லம், அன்னிக்கி அவர் சொன்ன அந்த வார்த்தையை கேட்டு நான் எவளோ துடிச்சேன் தெரியுமா, அவர் மட்டும் உன் தந்தையா இருக்காம இருந்திருந்தா அவர் சொன்ன வார்த்தைக்கு நான் அவரை கொன்னே போட்டிருப்பேன்” என்றான் இன்னமும் கோபத்துடன்.

அவள் முகம் சுண்டியது.

“சாரி சாரி வினி” என்றான் அவசரமாக.

“இல்ல நான் அதை நினைக்கலை.... உங்கள கஷ்டபடுத்தீட்டாங்களே னு தான்...” என்றாள் மெல்லிய குரலில்.

“ஒ அதுவா, போகுது, அப்பறம் நான் உங்கப்பா கிட்ட பொறுமையா எல்லாதையும் எடுத்து சொன்னேன்”

“அவருக்கு கேக்க கேக்க கண்ணீர் நிறைஞ்சுடுச்சு.... அதுக்குள்ள உள்ளேர்ந்து உங்கம்மாவும் வந்துட்டாங்க..... அவங்க புடவை தலைப்பால வாயை மூடிகிட்டு அழ துவங்கீட்டாங்க.... எனக்கே பாவமா போச்சு தெரியுமா வினி மா” என்றான். அதை கேட்டு அவளுக்கும் துக்கம் வந்தது.

“சர் நான் சொல்றதை நீங்க கொஞ்சம் பொறுமையா கேட்டுதான் ஆகணும், நல்லவன் னு நீங்க யார நினைச்சு மனுவா கட்டி குடுத்தீங்களோ அவன் ஒரு நாள் ஒரு பொழுது கூட நல்லபடி உங்க மகளோட குடித்தனம் பண்ணல, அவள வேசியா வேலைக்காரியா தான் அவன் நடத்தினான.....கூட வேலை செய்யற பெண்ணை வீட்டுக்கே பார்டினு அழைச்சுகிட்டு வந்து உங்க மக முன்னாடியே இப்படி எல்லாம் நடந்துகிட்டான்..... போதாதற்கு கட்டாய அபார்ஷன் செய்ய வெச்சு அது வேற ஆபத்தா முடிஞ்சுது” என்றான் கீர்த்தி

“நல்ல வேளை வினி, நான் சொன்னதன் தாக்கமோ நேரம் நல்லதோ தெரியாது... நான் சொன்னதை நல்லபடியா காதுகுடுத்து கேட்டாங்க, புரிஞ்சுகிட்டாங்க..... உனக்காக கண்ணீர் வடிச்சங்க..... அப்போதான் நீ எப்படி எந்த சூழ்நிலையில வீட்டை விட்டு வந்தே, என்ன வேலை பார்த்தே, எப்படி பிழைச்சே எப்படி எங்கிட்டே வந்துசேர்ந்தே, எல்லாமும் சொன்னேன்..... அவங்களுக்கு ஒரே ஆச்சர்யமா போச்சு..... பின்னோட வாசு வந்து அமர்க்களம் பண்ணினதையும் சொன்னேன், கூடவே நாம ரெண்டு பேரும் கல்யாணம் பண்ணிக்க ஆசைப்படறதையும் சொன்னேன்..... உங்க அப்பா கை கூப்பி என்னை வணங்கினாரு.

“நீங்க யாரோ என்னமோ எனக்கு தெரியலை, நீங்க நல்லா இருக்கணும், உங்களுக்கு ரொம்ப புண்ணியமா போகட்டும், எம் பொண்ணை இனியானும் நல்லபடியா வாழ வையுங்க....நான் ஒரு நல்ல அப்பனா இருக்கலை, பொண்ணுங்களை கரை ஏத்தினா போதும்னு மட்டுமே நினைச்சேன், அந்த பொருக்கி பய சொன்னதை நம்ப தெரிஞ்ச எனக்கு, என் சொந்த மக கிட்ட என்னது உண்மைன்னு கேக்க கூட தோணலை, நானே என் மகளை படு குழியில தள்ளீட்டேன், நல்ல வேளை அவ புத்தியா பிழைச்சு வெளியே வந்துட்டா, நீங்களும் இப்போ அவளை ஏத்துகிட முடிவு செஞ்சுட்டீங்க...” அப்படீன்னு சொன்னாரு.

“இவங்களையும் உன் தங்கைகளையும் பார்க்கணும் நீ ஆசைப்படுறேன்னு சொன்னேன்..... நம்ம கல்யாண பத்திரிகையை கையில கொடுத்தேன்..... உன் தங்கைகள் முகவரி கேட்டு வாங்கிகிட்டு அங்கே போனேன், என்னை அறிமுக படுத்திகிட்டேன்.... ரெண்டு வீட்டிலேயும் ஆச்சர்யம், ஏன்னா இப்படி ஒரு அக்கா அவங்களுக்கு இருக்கறது அங்கே மறைக்கப்பட்டிருந்தது....

மாப்பிள்ளைகளை தனிமையில் அழைத்து உன் பெற்றோர் சார்பா நான் மன்னிப்பு கேட்டுகிட்டு உண்மைகளை சொன்னேன், படிச்சவங்க புரிஞ்சுகிட்டாங்க. அதுவரையிலும் கூட எனக்கும் உள்ளே பயமாத்தான் இருந்துது வினி..... எங்கே நான் உனக்காக பேச போய் உன் தங்கைகள் வாழ்க்கை பாதிச்சுடுமொன்னு..... ஆனா நல்ல வேளை ரெண்டு பேருமே நல்ல மாப்பிள்ளைகள்..... எல்லாரையும் கல்யாணத்துக்கு வர வழைச்சேன்..... சந்தோஷமா ஒத்துகிட்டாங்க....ஆனா இது உனக்கு ஸர்ப்ரைசா இருக்கட்டும்னு ப்ளான் பண்ணினேன்..... நீ அவங்கள சட்டுனு சந்திச்சா உன்னோட சந்தோஷம் எப்படி இருக்கும், உன் முகம் எப்படி மலரும்னு பார்க்கணும்னு ஒரு ஆசை, அதான்.... அதுக்கு பிறகு நடந்து எல்லாம்தான் உனக்கே தெரியுமே வினி” என்றான் அவளை வளைத்துகொண்டு.

இப்போது அவனுக்கு எப்படி நன்றி சொல்வதென அறியாது மகிழ்ச்சியில் திளைத்து திக்கு முக்காடினாள்.... அதையே அவனிடம் கூறினாள்.

“நன்றி தானே, பலவகையிலும் சொல்லாம்..... நீ எப்படி சொல்ல விரும்பறேங்கறத பொறுத்து இருக்கு டார்லிங்” என்றான். அவள் நிமிர்ந்து அவன் முகம் பார்க்க அவன் கண்கள் சொன்ன கதை கண்டு வெட்கினாள்.

“நீங்க எனக்கு வாழ்க்கையை மட்டும் தரலை, என் குடும்பத்தையே அவங்க அளவிட முடியாத பாசத்தையே எனக்கு திரும்ப கொடுத்திருக்கீங்க..... உங்க பெருந்தன்மைக்கு முன்னாடி நான் என்னத்த குடுத்துட போறேன்..... உங்கள மேலும் மேலும் காதலிச்சுகிட்டே இருப்பேன், அன்பால உங்கள திணறடிச்சுகிட்டேஇருப்பேன், முன்ன உங்களுக்கு கிடைக்காத, அன்பு பாசம் காதல் இனிமையான இதமான குடும்ப வாழ்க்கை இன்னும் இன்னும்...” என சிவந்து நிறுத்தினாள்.

“இன்னும்?” என்றான் கேள்வியாக.

“வந்து இன்னமும் கூட கொடுப்பேன்” என்றாள்.

“அந்த இன்னமும் தான் என்னனு கேக்கறேனே, எனக்கு தெரியலையே நீ என்னத்த சொல்ல வரேன்னு...” என வம்புக்கு இழுத்தான்.

“போங்க நீங்க இப்படியே என்னை வம்பு பண்ணிக்கிட்டு இருந்தா நான் உங்களோட பேசவே மாட்டேன்” என முகம் புதைத்து கொண்டாள்.

“சரி என் காதோடு சொல்லு” என்றான் காதை அவள் கன்னத்தோடு இழைத்தபடி. அவள் அப்போதும் மெளனமாக இருக்க,

“நான் சொல்லவா?” என்றான் அவள் வெட்க மேலீட்டை கண்டு.

“என்னவாம்?” என்றாள் முகம் மீளாது.

“எனக்கு ரொம்ப பிடித்தமான ஒன்று, நான் ஏங்குவது, அதைத்தானே தருவேன்னு சொல்ல வந்தே” என்றான் தாபத்துடன்.

“என்னது சொல்லுங்களேன்” என்றாள்.

“உனக்கும் எனக்குமான ஒரு சின்ன பரிசு, நமது அன்பின் பிரதிபிம்பம், நம் வாழ்வின் அர்த்தம், இன்பம், எல்லாமுமாக விளங்க போகும் நம் குழந்தை.. சரியா?” என்றான்.

அவள் சிவந்து ஆம் என தலை அசைத்தாள்.

“ஒ டார்லிங்” என அவளை அணைத்துகொண்டான்.

கவனத்துடனேயே அவள் முக உணர்சிகளை கண்டபடி பட்டு போன்ற அவள் கன்னத்தில் மெல்ல முத்தமொன்றை பதித்தான்..... அவள் சிவந்து மெளனமாக அதை ஏற்க கண்டு துணிச்சல் வந்தது.

“மை ஸ்வீடி பை” என்றான் அருகே வந்து.... அவனின் அணைப்பு இறுகியது.... அவள் இழைந்து கொடுத்தாள்.

மனம் அவளையும் அறியாமல் தான் சந்தித்த முரட்டு கரங்களை நினைத்து பார்த்து உடல் நடுங்கியது.... அவன் ஒரு நொடியில் அவளின் உடல் அதிர்வை புரிந்து கொண்டான்..... மிருதுவாக அணைத்துகொண்டான்..... நெஞ்சோடு சார்த்தி கொண்டான்.

“இனி அந்த வேதனைகள் நீ நினைக்கவே வேண்டாம் செல்லம், உனக்கு இனி நானிருப்பேன்” என்றான் காதோடு. தன்னை அவன் உணர்ந்துவிட்டதை அவள் அறிந்தாள். மனம் அமைதி அடைந்தது. பூரண மனதுடன் அவனுடன் ஒன்றிகொண்டாள்.

அங்கே ஒரு இனிய தாம்பத்தியத்தின் துவக்க அத்யாயம் எழுதப்பட்டது.

நிறைந்தது.